Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

H καθαριότητα είναι η μισή αρχοντιά

(συνέχεια μπουρδολογία από το προηγούμενο)
ΓΙΑΤΙ όμως πρέπει να μένω σε ένα καθαρό σπίτι;
Για να μην πάθεις καμιά λοίμωξη, καμιά χολέρα, καμιά λέπρα και πεθάνεις είναι η απάντηση. Ναι ΟΚ, μια χλωρίνη τη ραντίζω που και που με το παπάρι-που-ραντίζουνε-νερο-όταν-σιδερώνουν-και-δε-ξέρω-πως-το-λένε.
Επίσης είναι άσχημο και άβολο πράμα να μην έχεις καθαρό πιάτο να φας μέσα του και να έχουν όλα αποκτήσει δικό τους οικοσύστημα, ευτυχισμένα, στο νεροχύτη σου. Ή να μην έχεις καθαρή σωβρακοφανέλα αλλά να έχουν όλες κίτρινες και καφέ στάμπες μπρος και πίσω και να σκυλοβρωμάνε.
ΟΚ και τα πιάτα μας τα πλένομε. Σωβρακοφανέλες δε φοράμε, αλλά και πλυντήριο ξέρουμε να βάζουμε.
Ακόμα πιο άσχημο και άβολο είναι να θέλει κανείς χριστιανός (ή και άθεος δε θα τα χαλάσουμε εκεί) να τύχει να περπατήσει ξυπόλητος – ιδίως μετά το σεξ – και να του κολλήσουνε τρίχες/χνούδια/πατημένες τσίχλες/τα υπόλοιπα του προχτεσινού γεύματος στις πατούσες. Ντροπή!
Αλλά και ηλεκτρική βάζομε!
Το θέμα είναι ποιο το νόημα, να διπλώνεις ας πούμε, το σεντόνι στα 20, ή να σιδερώνεις τη μάλλινη την κάλτσα με τσάκιση.
Κανένα ΑΠΟΛΎΤΩΣ! Διότι το τέλος του κόσμου θα έλθει ακόμα και αν το τζιν δεν είναι σιδερωμένο (χώρια που είναι λίγο καραφλωριά να σιδερώνεις το τζιν). Το σεντόνι θα γίνει μούχτι σε περίπου 2’’ αφού ξαπλώσεις, είτε το έχεις πατήσει βιονικά είτε το έχει απλά διπλώσει χαλαρά για να μπει στο συρτάρι.
Δι' αυτό μην αναλώνεσθε, μην διυλίζετε τον κώνωπα και μη σιδερώνετε τις κάλτσες. Η ζωή είναι μικρή.Και μπορεί να τελειώσει απροσδόκητα. Κατι Παΐσιοι βγαίνουν και κάνουν εκπομπή, και μάλιστα μεταθανατίως, και λένε ότι σε τρεις μήνες γιοκ ή περίπου.
Αυτό, και λίγη βρώμα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
Αντίθετα κάνεις και αντισώματα.

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά;


Το μεγάλο δίλημμα όταν μένεις μόνος είναι φασίνα ή....;;;;;
Ειδικά αν είσαι γυναίκα που ξένη γυναίκα δε θα βάλεις στο σπίτι σου να σου καθαρίσει. Κι αν είσαι εργένισσα δεν έχεις και σοβαρό λόγο να το κάνεις. Γιατί η εργαζόμενη μάνα με τα 2 μικρά και τον μπέη δεν τη βγάζει. Έλα τώρα, δεν είναι ότι η άλλη θα καθαρίζει κι εσύ θα γυρίζεις, εκεί πρέπει να είσαι. Μπάστακας κι επιβλέπουσα. Αποφάσισα λοιπόν απ’την αρχή να το κάνω μόνη μου κι ας μην το κάνω καλά. Χώρια που η φασίνα είναι απ’τις καλύτερες γυμναστικές. Αντί να τρέχεις στα γυμναστήρια, πλένεις φωτιστικά, βάζεις σκούπα, σφουγγαρίζεις, κάνεις τζάμια, ξεσκονίζεις, κ.λ.π. Κι αν στο τέλος δε νιώθεις σαν να έκανες 2 ώρες γυμναστήριο, να μη με λεν Τανίλα.
Όμως, απ’τις 2 ελεύθερες μέρες σου, ποιά να θυσιάσεις; Και ΤΙ να θυσιάσεις; Τον ύπνο το Σάββατο το πρωί που γίνεται μεσημέρι, το μπάνιο στη θάλασσα, τις βόλτες για καφέ, το φαγητό έξω;
Ε τίποτα. Καλύτερα να μένω σ’ένα αχούρι, παρά να θυσιάζω κάτι απ’όλ’αυτά και να μένω σ’ένα καθαρό σπίτι.
Άλλωστε μάλλον δεν είναι και τόσο αχούρι. Μόλις πριν δυο βδομάδες με συγκρίνανε με την Καλυμνιά γιαγιά, άρα μάλλον κάτι κάνω καλά ως οικοδέσποινα. Ούτε έχω αρρωστήσει από ελλείψεις στη διατροφή μου ή από κανέναν λοιμό όσα χρόνια μένω μόνη.
Λοιπόν δε βάζω ηλεκτρική, πάω να κάνω μπικίνι γιατί έχω επιβαρυμένο πρόγραμμα απόψε και αύριο.

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Καληνύχτα


Όχι για μένα ρε λαμόγια.
Τι κάνω ο μαλάκας; Κάθομαι απόψε μέσα και πίνω ένα ανοιγμένο απ’την Τετάρτη κόκκινο κρασί. Έχω αρκετές παρέες και για να βγω και για να μείνω μέσα κι εγώ βαριέμαι. Κάθομαι σπίτι σαν το λιοντάρι στο κλουβί και φιλοσοφώ. Το κάνω πολύ τον τελευταίο καιρό. Μάλλον γερνάω. Χαζεύω στο νέτι κι ακούω τούτο λούπα.
Δε γράφω απόψε για να πω αμπελοφιλοσοφίες ή να κλαψομουνιάσω. Ποτέ δεν έγραφα εδώ αν δεν είχα κάτι να πω. Προτιμούσα τη σιωπή.
Γράφω για να πω μια καληνύχτα. Σε μια μπλογκερ που «ερωτεύτηκα», όταν ήμουν νέα και λαμπερή, όπως «ερωτεύτηκα» την κωλόγρια και την πατσιούρη. Θέλω να πω που ζήλευα το πως έγραφε. Τι ξέρω γι’αυτήν; Ότι είναι γυναίκα και μένει στη Λάρισα. Κρίμα που δεν πάω Λάρισα πια, θα’θελα να την είχα γνωρίσει κι ας είναι λίγο ουτοπικό το να περιμένεις ότι θα σου αρέσει ένας άνθρωπος επειδή σου αρέσουν τα κειμενά του. Όπως το να περιμένεις ότι θα συμπαθήσεις την αγελάδα επειδή σου αρέσουν οι μπριζόλες, ε πρόβατε;
Καληνύχτα Ζωή

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

List to do. Πάλι



Να πάρω πιόνια για σκάκι
Να μάθω σκάκι. Σοβαρά τώρα. Μπιρίμπα μάθαμε, ώρα για πόκερ, σκάκι, κ.λ.π.
Ν’ αρχίσω να ενδιαφέρομαι πιο πολύ για την καριέρα μου, παρά για τη δουλειά μου.
Να βάλω αγγελία να νοικιάσω το σπίτι. Σοβαρά τώρα.
Να χάσω τα 2-3 κιλά που πήρα στις διακοπές.
Να καθαρίζω πιο τακτικά το σπίτι.
Να μην ξεχάσω το μικρό Σεπτεμβριάτικο τουρ σε γιατρούς για τσεκ απ. (ψυχίατρο, αφροδισιολόγο, επιδημιολόγο)
Να εντοπίσω μέσα στο σπίτι ή στ’αρχεία μου τη λίστα με τα βιβλία που θέλω ν’αγοράσω και να τα πάρω.
Να περάσω τις επαφές μου στο καινούριο κινητό που πήρα και το έχω να κάθεται γιατί βαριέμαι ν’αντιγράψω στην κάρτα τις επαφές που είναι περασμένες στη μνήμη της (τρέχουσας) συσκευής.
Να πάρω ένα άη ποδ και να περάσω τραγούδια μέσα του (ναι, επίσης θα γίνω η μπάρμπι ραπουνζέλ)
Ν’αποφασίσω τι θέλω στη ζωή μου. Χα!
Να σταματήσω να λέω ψέματα. Στους άντρες. ξανά Χα!
Να γράψω ένα κείμενο για τα τατουάζ, μερικά πράματα είναι όντως απαράδεκτα
Nα πλύνω τ'αμαξι. Nα πλύνω τ'αμαξι. Nα πλύνω τ'αμαξι.



(η φωτό είναι κλεμμένη από την ατσαλάκωτη)

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

Προσοχή σοβαρό κείμενο

Γιατί δε γράφω;
Ξαφνικά η ζωή μου είναι πολύ γεμάτη και δε θέλω να μάθει κανείς λεπτομέρειες. Oύτε και πίσω από τις γραμμές. Αγόρασα μια φάρμα και μεγαλώνω κουνέλια στην Τρίπολη, παντρεύτηκα και γκαστρώθηκα με τρίδυμα, τέτοια. Σιωπή λοιπόν.

Διάβαζα όμως ένα τυχαίο κείμενο κάπου σε κάποιο τυχαίο μπλογκ και θυμήθηκα ένα παιδικό πάρτι που είχα πάει πριν μήνες. Μπαγιάτικο περιστατικό λοιπόν, αλλά νέες απορίες.
Το πάρτι σε οροφοδιαμέρισμα, σε νότιο προάστιο. Οι γονείς νέοι όχι θλιβερά νέοι, γύρω στα 35. (θλιβερό δεν είναι να γίνεσαι γονιός στα 20 ας πούμε και να μην προλαβαίνεις να ζήσεις;) Μορφωμένοι, όχι πολύ, ούτε κι αμόρφωτοι. Με λεφτά, όχι πλούσιοι όμως. Με καλές δουλειές αλλά όχι με μεγάλους μισθούς. Επειδή – ας πούμε – δουλεύω μαζί με τον άντρα, λέω και όχι ιδιαίτερα έξυπνοι. Το διπλανό σου ζευγάρι με παιδί. Η κοπέλα που πήγατε μαζί στο λύκειο αλλά μετά εσύ πέρασες αλλού. Ο νεαρός που κυκλοφορούσε μια κοπέλα απ’την παρέα σου - και κάνατε και αναπόφευκτα παρέα – ευχάριστος τύπος και μια χαρά αλλά λίγο αδιάφορος (ως άντρας), και μετά κάτι έγινε και χαθήκατε με την κοπέλα και δεν ξανάδες και τον τύπο.
Δε σχολιάζω το πάρτι το ίδιο. Οι ενήλικοι μου έκαναν εντύπωση. Φιλικά τους ζευγάρια, παντρεμένα, με παιδιά. Ή οι μανάδες των συμμαθητών της κόρης του συναδέλφου μου στον παιδικό σταθμό.
ΟΛΕΣ μα όλες οι μανάδες, γυναίκες ανάμεσα στα 30 και τα 35 με μαλλί κομμωτηρίου. Και τίγκα βαμμένες, σα χριστουγεννιάτικα δέντρα από τα κοσμήματα. Το ξαναλέω, μαλλί κομμωτηρίου ΜΑΛΛΙ ΚΟΜΜΩΤΗΡΙΟΥ. Σε παιδικό πάρτι! Με κλόουν και μυξιάρικα που σκούζουν, κυλιούνται κάτω και αδειάζουν το φαί τους στο πάτωμα (είτε από το πιάτο τους είτε από το στομάχι τους) Ναι ρε κοπελιά, είσαι πιθανότατα λεφτού και νότιο προάστιο, αλλά ΠΟΣΟ θλιβερή πρέπει να είναι η ζωή σου αν για σένα ΤΟ κοσμικό γεγονός του μήνα είναι αυτό; Ή αν φέρεσαι στα 30 σου το 2010 όπως φερόταν και στολιζόταν η μάνα μου στα 45 της το 1980;;;;;
Και ωραίες γυναίκες ρε πούστη
Οι άντρες κλασσικοί μάπες ΝΠ που μαζί τους βολεύτηκαν οι γκομενάρες που έλεγα για να τακτοποιηθούν και να κάνουν το πολυπόθητο παιδάκι.
Συζήτηση μεταξύ 2 αντρών που - γαμώτο! – ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΟΜΙΛΗΚΟΙ ΜΟΥ! Και σε φάση που ΔΕ μπορούσαν να τους ακούσουν οι γυναίκες τους. Τι συζητούσαν αυτοί οι καλοβολεμένοι 35ρηδες – πρότυπα γιών; Για γκόμενες; Για ποδόσφαιρο; Για δουλειές; Όχι!!!!!! Για το τι φύλου παιδιά ήθελαν…. Λες και ήταν νοικοκυρούλες του ’50!
Αηδίασα